Opinions

1970’lerde başlayan açılım politikası ve 2000’lerde Dünya Ticaret Örgütüne katılımı ile uluslararası sisteme entegre olan Çin’in yıllar içinde demokratik bir sisteme dönüşeceği hesap ediliyordu. Gelinen noktada Çin’in elde ettiği ekonomik ve teknolojik seviye daha otoriter bir yapıya evrilmesine yol açtı. Ayrıca diğer gelişmekte olan ülkeler için batılı tarzda bir demokrasi olmaksızın refahın artırılabileceğini kanıtlayan bir örnek haline geldi. Bu süreç içerisinde ABD’nin Çin’e ilişkin algısında da hissedilir değişimler meydana geldi.

Despite President Erdogan’s unprecedented power, the Turkish politics is still vivid and dynamic. The crumbling economy, combined with the pressure of the COVID-19, has deepened the rifts by encouraging actors to take bolder steps. The economic downturn of the country has been high on the agenda of the Turkish society in recent years.

Devam etmekte olduğum Hollandaca kursunda birkaç gün önce ilginç bir diyalog yaşandı. Eğitim sisteminde gidilecek olan bir bütçe kısıtlaması için seçilmesi gereken üç alternatif üzerine bir konuşma egzersizi yapıyorduk. Sınıfın büyük çoğunluğu, bu üç seçenekten birini “varlıklı ailelerin çocuklarına eğitim yardımı yapılmaması” olarak belirlemişti. Ben ise, zengin olmanın cezalandırılacak bir şey olmadığını, bu insanların aynı zamanda daha fazla vergi vererek topluma katkı sağladıklarını belirttim.

Bir önceki yazımda Dışişleri Bakanlığı eski mensupları olarak geçen yıl Mayıs ayında, Ankara Emniyet Müdürlüğü KOM şubede yaşadıklarımızı genel hatlarıyla aktarmıştım. Bu yazımda ise kendi “mülakat” tecrübemi paylaşmak istiyorum.

Geçtiğimiz yıl Mayıs ayında, kimileri için oldukça sıradan geçecek olan bir günde Dışişleri Bakanlığı eski mensuplarına Ankara Emniyetince operasyon düzenlendiğine ve şüphelilerin giriş sınavlarında usulsüzlük yapmakla suçlandığına ilişkin haberler ulusal medya organlarında genişçe yer almıştı. İlerleyen günlerde bu şahıslara KOM şube görevlilerince işkence uygulandığına dair raporlar ise aynı ölçekte duyurulmayacaktı.

Diplomasinin birçok açıdan önemli değişimler yaşadığı günümüzde, diplomatlar için en büyük sorunlardan birisi otoriter ve populist liderler. Dış politikayı iç politik hesaplarıyla, ideolojik görüşleriyle ve kişisel hırslarıyla yönetmek isteyen liderler diplomatlar için ciddi bir problem teşkil etmekte. Yılların emeği siyasi ilişkiler bir basın açıklamasıyla ya da mitingle buhar olurken, bu tarz liderlerin duygusal, kişisel ve heran değişebilen kararları ise diplomatların uluslararası muhatapları karşısında itibarlarını zedelemekte.

Ahmet Davutoğlu kuşkusuz Türk dış politikası tarihindeki en önemli isimlerden birisi. Gerek fikirleri gerekse uygulamadaki performansıyla Davutoğlu son yıllarda sıkça eleştirilen bir isim. Soğuk Savaş yıllarından kalma tarihi geçmiş jeopolitik kavramlara atfettiği önem ve neo-Osmanlıcı (bazılarına göre ise neo-İslamcı) ideolojik takıntısı Davutoğlu’nun fikirlerine dair önemli eleştirilerden.

Iranian philosopher Ali Shariati once said: “Do not believe anything in a nation where only the government enjoys freedom of speech.” The wisdom of these words has been proven time and time again, most recently during the Covid-19 pandemic where the Chinese government’s handling of the outbreak included withholding information while blatantly abusing the World Health Organization in a way that possibly cost thousands of lives across the globe.

COVID-19’un siyasi yansımaları krizin en fazla konuşulan ve üzerine öngörülerde bulunulan yönlerinden birisi. Genel beklenti bu krizin uluslararası ilişkilerde ve küresel ekonomide devrimsel sonuçlarının olacağı yönünde. Birçokları beklentiyi Türk iç siyasetine de uyarlamakta. Bu devrimsel sonuçları görmek için henüz erken. Ancak şu ana kadar gerek küresel dengelerde gerekse iç siyasette kriz temel dinamikleri değiştirmedi.

Koronavirüs salgınının dünyayı kasıp kavurduğu, virüsün yayılmasını önlemek için birçok ülkede sokağa çıkma yasaklarının uygulandığı, hükümetlerin evde kal kampanyalarıyla halklarını sosyal uzaklaşma konusunda teşvik ettiği şu günlerde bazı ülkeler var ki tam tersi çıkışlarla akıl ve mantık sınırlarını zorluyorlar. Bunlardan biri de Türkmenistan.

Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın son Moskova ziyaretinde Kremlin Sarayı'nda Putin'le görüşmesi öncesinde dakikalarca bekletilmesine dair görüntüler ev sahibi Rusya adına tam bir nezaketsizlik ve görgüsüzlük örneği. Bir Türk vatandaşı olarak görüntüleri izlerken kahrolmamak elde değil. Rus devlet televizyonunun sözkonusu anları kronometreli olarak yayımlaması olayın Kremlin tarafından önceden kurgulandığını gösteriyor.

AİHM ve BM mercilerinin kararlarının bağlayıcılığına dair yanlış bilgiler paylaşılmaktadır. Sözleşme ve Mahkeme kararlarının bağlayıcılıklarının farklı olduğu ve kararların bağlayıcılığı ile icra edilebilirliği hususları arasındaki fark dikkatlerden kaçmaktadır.